Charakterystyka polimerów obejmuje wiele metod ( Rys. 1 ) oznaczania składu chemicznego, wyznaczania rozkładu masy cząsteczkowej, stopnia uporządkowania, określania właściwości fizycznych i struktury. Do najczęściej stosowanych metod należą:

• metody analityczne polegające na pomiarze rozpuszczalności, gęstości, temperatury topnienia, stopnia pęcznienia, analizie elementarnej składu polimeru, czy mas molowych polimeru (np. metoda rozpraszania światła, metody wiskozymetryczne, metody osmotyczne i metody sedymentacji i ultrawirowania );
• metody chromatograficzne, jak np. chromatografia wykluczania zależnego od wielkości cząsteczek – SEC, chromatografia gazowa (GC) i wysokosprawna chromatografia cieczowa (HPLC);
• metody dyfrakcyjne, takie jak: dyfrakcja rentgenowska – XRD;
• metody spektroskopowe, takie jak: spektroskopia absorpcyjna w podczerwieni – IR, spektroskopia Ramana – RS, spektroskopia elektronowa – UV-VIS i spektroskopia magnetycznego rezonansu jądrowego – NMR, czy spektrometria mas – MS;
• mikroskopia wykorzystująca skaningowy lub transmisyjny mikroskop elektronowy (SEM lub TEM);
• metody analizy termicznej, takie jak np.: ebuliometria, krioskopia, skaningowa kalorymetria różnicowa (DSC) i termograwimetria (TGA);
• reologia (np. wiskozymetria, czy reometria).